Ο νεολιθικός οικισμός της Σουφλί Μαγούλας βρίσκεται 5 χιλιόμετρα ΒΔ της Λάρισας και χρονολογείται στην Αρχαιότερη Νεολιθική (6500-5600 π.Χ.). Στην παρυφή του οικισμού εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών του Κ. Γαλλή (1974-1976) 12 καύσεις και κατάλοιπα από δύο πυρές. Η ανθρωπολογική μελέτη των οστών έχει διεξαχθεί από τον Ν. Ξηροτύρη (1982). Οι καύσεις από τη Σουφλί Μαγούλα αποτελούν τις πρωιμότερες περιπτώσεις χρήσης της φωτιάς στη μεταχείριση των νεκρών στη βόρεια Ελλάδα.
Στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος ΤΕΦΡΑ, θα μελετηθούν εκτενώς τα καμένα ανθρώπινα κατάλοιπα από επτά καύσεις, δύο πυρές καθώς και τα καμένα σκελετικά κατάλοιπα που βρέθηκαν σε άλλους χώρους του οικισμού. Τα καμένα οστά από τη Σουφλί Μαγούλα εντοπίστηκαν μέσα σε λάκκους και ορύγματα, αλλά και σε δύο χώρους που έχουν ερμηνευτεί ως πρωτογενείς χώροι καύσεων από τον ανασκαφέα. Η συσχέτιση μεταξύ των χώρων παραμένει ωστόσο άγνωστη, όπως επίσης και η σχέση με τον οικισμό που χρονολογείται στην ίδια φάση. Τα ανθρώπινα οστά συνοδεύονταν συχνά από οστά ζώων και κτερίσματα, όπως κεραμική και λίθινα εργαλεία.
Βιβλιογραφία
Γαλλής, Κ. Ι. (1982). Καύσεις νεκρών από τη Νεολιθική εποχή στη Θεσσαλία, (Αθήναι: Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων).
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης